Ben Haanappel, oprichter en erelid van de Valkenswaardse Golfclub
Met het overlijden van Ben Haanappel is iemand uit ons midden verdwenen, die het verdient om zijn nagedachtenis te eren. Hij was de oprichter van de VGC, maar deze opmerking heeft een nadere uitleg nodig.
Het begon allemaal toen Ben van zijn broer in Canada een paar golfclubs kreeg. Van nature geïnteresseerd in alle soorten sport besloot Ben om met dat cadeau eens iets te gaan doen. Hij had bovendien het geluk, dat enkele collega’s van hem in Groningen, waar Ben en Lidy toen woonden, al golfden.
Een zwager van hem uit Tilburg golfde ook al, in Goirle, en zo werd Bens nieuwsgierigheid naar het aantrekkelijke van het golfen aangewakkerd. De baan in Goirle was gesitueerd op het sportpark aldaar. Ben, altijd al uit op verrassende zaken, dacht bij zichzelf: ”wat in Goirle kan moet in Valkenswaard toch ook kunnen!” Hij was al vaker op sportpark Den Dries aan de Pastoor Heerkensdreef geweest en had zich erover verbaasd dat zo’n mooi terrein gedurende driekwart van het hele jaar er verlaten bij lag, op wat verdwaalde tennissers na. “Dat is toch zonde” zei Ben tegen enkele opgetrommelde raadsleden die er toch best sceptisch tegenover stonden. Maar dan heb je een kwaaie aan Ben! Hij zorgde er voor dat die raadsleden naar Goirle trokken om daar van burgemeester Ton van de Wildenberg (oud-wethouder van Valkenswaard) te horen hoe hij op het sportpark aldaar een golfclub had opgericht. De burgemeester hield een gloedvol verhaal tegen de Valkenswaardenaren, belde ook nog eens even met zijn collega in Valkenswaard en zo kwam de bal aan het rollen wat leidde tot de oprichting van de VGC in 1992. Ben werd meteen de eerste voorzitter en later werd hem, zeer terecht, het erelidmaatschap aangeboden waarop hij erg trots was.
Ondanks het feit dat de VGC nu al 28 jaar bestaat en een begrip is voor zo’n 350 (meest) oudere leden, moet toch echt vermeld worden dat vooral de persoonlijkheid van Ben Haanappel de grondslag heeft gelegd voor de geweldige sfeer die er nog steeds heerst. Ben was een bon vivant met een grote betrokkenheid bij de club want er kon niets gebeuren of hij was present. Hij is een voorbeeld voor ons geweest met het afgaan op nieuwe leden om ze hartelijk welkom te heten en ze op hun gemak te stellen. En of het nu ging om het oprichten van een blazersband, een zangkoor voor de jubilea of het aanschaffen van een – helaas verschrikkelijk oude – piano om bij feestjes te gebruiken. Die aanschaf leidde nog eens tot een enorme hilariteit bij de toevallig aanwezigen, toen Ben probeerde met een dopsleuteltje, een stijf stukje plastic en een waterpomptang het ding wat meer melodieuze klanken te laten voortbrengen….
En nu is hij er niet meer. De laatste keren dat we hem op het sportpark zagen, was goed te merken dat zijn gezondheidstoestand sterk achteruitging, maar hij bleef wat men noemt: een aimabel mens. Ik hoop dat hij op de hemelse golfbaan nog vele birdies mag maken.
Rust in vrede, Ben, je hebt het goed gedaan!
Ben Thijssen